Foto: Łukasz Siudziński

Padalec zwyczajny (Anguis fragilis)

Padalec zwyczajny to beznoga forma jaszczurki, której strategia obronna polega na upodobnieniu się wyglądem do węża. Padalca od węża odróżnimy po zaokrąglonym pysku, braku przewężenia szyjnego i ruchomych powiekach. W momencie zagrożenia, odrzuca ogon, tak jak to czynią inne jaszczurki. Długość ciała nie przekracza 50 cm. Powierzchnię ciała pokrywają małe, owalne łuski. Ubarwienie jest zmienne od brązowego, przez popielate, aż po turkusowe. Lubi tereny wilgotne i zacienione. Prowadzi skryty tryb życia. W ciągu dnia ukrywa się pod mchem lub liśćmi. O zmierzchu i nocą staje się aktywny, wtedy zaczyna polować. Jest dla nas pożyteczny, gdyż gustuje w ślimakach pasożytujących na warzywach i kwiatach ogrodowych. Jego ostre, zagięte do tyłu zęby są specjalnie przystosowane do chwytania tego typu zdobyczy. Ofiarę tropi, podobnie jak węże, wyłapując cząsteczki zapachowe językiem. Nie ma jadu, więc swą zdobycz musi natychmiast po schwytaniu połknąć. Ze względu na powolny i niezdarny sposób poruszania się często sam pada ofiarą ptaków drapieżnych, lisów, borsuków i jeży. Na zimę szuka schronienia w norkach, stertach liści lub w spróchniałych pniach drzew. Jest jajożyworodny. Małe padalce od momentu opuszczenia osłon jajowych są samodzielne i zdolne do zdobywania pożywienia.