Foto: Rajmund Kawik

Jaszczurka zwinka (Lacerta agilis)

Zwinka ma dużą głowę, zaokrąglony pysk i długi ogon. Całe ciało gada pokrywają łuski. Dzięki silnym kończynom z ostrymi pazurkami szybko i zwinnie porusza się na lądzie. Wyglądem przypomina swoich przodków – dinozaury, choć dorasta zaledwie do 25 cm długości. W przeciwieństwie do żółwia błotnego jest gadem często spotykanym w dorzeczu Odry. Na zwinkę natkniemy się w miejscach suchych i dobrze nasłonecznionych: na łące, w ogródku lub w lesie sosnowym. Temperatura ciała gada zależy od temperatury otoczenia. Rankiem jaszczurka wygrzewa się na słońcu, aby wyruszyć na polowanie po uzyskaniu odpowiedniej porcji energii. Na pożywienie zwinki składają się głównie pająki, chrząszcze, muchy, szarańczaki, motyle, ślimaki oraz dżdżownice. Zwinki są jajorodne. W okresie godowym łatwo odróżnimy samca od samicy. Samica pozostaje szara, a samiec przybiera barwę soczyście zielonkawą. Jaszczurka zwinka całe życie spędza w obrębie małego terytorium. W razie niebezpieczeństwa kryje się w norach gryzoni, między kamieniami lub korzeniami. Przed napastnikiem potrafi obronić się w zaskakujący sposób – nagle odrzuca swój ogon, jako łup, którym zadowala się drapieżca. Z czasem ogon ten częściowo odrasta.