Foto: Krzysztof Kluger

Żmija zygzakowata (Vipera berus)

Żmiję rozpoznamy po ciemnym zygzaku, tzw. wstędze kainowej zdobiącej grzbiet ciała oraz sercowatej głowie. Dzięki dużej różnorodności kolorystycznej, łatwo kamufluje się w środowisku. Lubi wygrzewać się na słońcu. Spotkamy ją na łąkach, bagniskach, torfowiskach lub w lasach. Jest bardzo pożyteczna, gdyż tępi uciążliwe dla człowieka gryzonie. Oko żmii ma charakterystyczną pionową źrenicę, co wyróżnia ją spośród innych węży i nadaje złowrogi wygląd. Ciało jest masywne, pokryte drobnymi łuskami. Gad porusza się ociężale, za to atakuje błyskawicznie. Elastyczne połączenie szczęki z żuchwą umożliwia mu połknięcie ofiary znacznie większej od jego własnej głowy. Jest jadowity. W górnej szczęce ma dwa zęby jadowe, przypominające strzykawki. Po wbiciu ich w ciało ofiary, dochodzi do wytrysku trucizny, która poraża układ nerwowy. Martwą ofiarę połyka w całości. Atrybutem żmii jest rozwidlony język, który wyłapuje substancje chemiczne unoszące się w powietrzu, czyli „smakuje zapachy”. Zmysł ten pozwala dobrze orientować się w otoczeniu, wyczuć zapach wroga czy ofiary. Aby uchronić się przed atakiem żmii, nigdy nie powinniśmy jej drażnić, tylko spokojnie umożliwić jej ucieczkę.