Foto: Sławomir Mrozek

Pachnica dębowa (Osmoderma eremita)

Nazwa owada związana jest z zapachem, który wydzielają samce. Jest to bardzo intensywny feromon, wyczuwalny nawet dla człowieka. Przypomina zapach suszonych moreli lub śliwek. Pachnica to duży chrząszcz dorastający do 4 cm długości. Ma małą głowę w porównaniu z ogromnymi pokrywami skrzydłowymi o oliwkowo-metalicznym połysku. Zamieszkuje stare, dziuplaste drzewa rosnące w dobrze nasłonecznionych miejscach. Jest próchnojadem, co oznacza, że odżywia się martwym drewnem, wstępnie rozłożonym przez grzyby. W trawieniu trudno przyswajalnego pokarmu pomagają mu mikroorganizmy zasiedlające układ pokarmowy. W rozwoju pachnicy występuje zarówno stadium larwy, tzw. pędraka, jak i poczwarki. Dorosłe osobniki prowadzą bardzo skryty tryb życia. Najczęściej przebywają w dziupli lub w jej pobliżu. Latają ociężale pokonując niewielkie odległości. Wydają przy tym wyraźnie słyszalny furkot. W wyniku usuwania próchniejących i obumierających drzew znacznie zmalała liczebność pachnicy dębowej. Owad ten znalazł się na liście gatunków zagrożonych wyginięciem i został objęty ochroną siedlisk w ramach programu Natura 2000. Pamiętajmy, że odtworzenie środowiska życia pachnicy, czyli zadrzewień z dziuplami, potrwa przynajmniej 50 lat.